Stahl Leonard, pseud. Lestal (1866–1929), działacz narodowo-demokratyczny, wiceprezydent Lwowa, zastępca Komisarza Generalnego Rządu we Lwowie. Ur. 18 X w Podgórzu pod Krakowem.

Przodkowie S-a, wyznania ewangelickiego, związani byli zawodowo z salinami wielickimi; jego rodzice byli już katolikami. Ojciec, Henryk (1836–1904), inżynier, radca w Oddziale Technicznym Namiestnictwa lwowskiego, odznaczony był rosyjskimi Orderami św. Anny III kl. i św. Stanisława II kl. oraz austriackim Orderem Franciszka Józefa. Matką S-a była Leokadia z Klemensiewiczów. Z jego braci Henryk Antoni (ur. 1868), był adwokatem i zastępcą burmistrza w Bolechowie, zaś Alfred (ur. 1870) – nauczycielem w szkołach realnych. Ciotecznym bratem S-a był Zygmunt Klemensiewicz (zob.), działacz Polskiej Partii Socjalistycznej i Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem.

W l. 1876–84 uczęszczał S. do Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie. Następnie studiował prawo na Uniw. Lwow. Uzyskawszy doktorat praw, podjął ok. r. 1891 pracę koncypienta w Prokuratorii Skarbu we Lwowie, dochodząc tam ok. r. 1910 do stanowiska starszego radcy. Działał w Lwowskim Tow. Prawniczym (w l. 1901–6 członek Wydz. i bibliotekarz). W r. 1905 był współzałożycielem Tow. Zabaw Ruchowych (TZR), którego celem było propagowanie sportów wśród młodzieży, zaś w r. 1908 – jednym z organizatorów I Lwowskiego Klubu Piłki Nożnej «Czarni» (w r. 1910 przekształconego w Lwowski Klub Sportowy «Czarni»). Od ok. r. 1909 zasiadał S. w Radzie Nadzorczej Galicyjskiej Kasy Zaliczkowej (potem Kredytowej) we Lwowie. Równolegle działał w Stronnictwie Demokratyczno-Narodowym (SDN), był wiceprezesem Komitetu Miejskiego. Z ramienia stronnictwa pracował w Zapomogowej Kasie Chorych dla urzędników i Kole Robotniczym, był też czynny przy realizacji projektu budowy tanich mieszkań urzędniczych przy ul. Wyspiańskiego i Zielonej. W maju 1910, na zjeździe SDN, poparł stanowisko Stanisława Grabskiego, który wbrew linii politycznej przywódcy stronnictwa Stanisława Głąbińskiego proklamował opozycję przeciw ukraińskiej polityce namiestnika Michała Bobrzyńskiego. S. wszedł wówczas w skład Komitetu Głównego i Komitetu Wykonawczego SDN. Był również pod pseud. Lestal członkiem tajnej Ligi Narodowej. W r. 1911 został radnym m. Lwowa i objął u boku Józefa Neumanna funkcję drugiego wiceprezydenta miasta, równocześnie przechodząc w Namiestnictwie na emeryturę. Na nowym stanowisku zajmował się sprawami gospodarczo-technicznymi: przebudową ulic i placów, modernizacją kanalizacji, rozbudową elektrowni, gazowni i sieci wodociągowej. Po rozwiązaniu Rady Miejskiej Lwowa przez Namiestnictwo, został 6 I 1913 ponownie wybrany radnym, a na pierwszym posiedzeniu nowej Rady Miejskiej (11 III) – drugim wiceprezydentem. Z racji pełnionej funkcji był też zastępcą przewodniczącego Wydz. Miejskiej Kasy Oszczędności. Dom S-a przy ul. Akademickiej 8 był jednym z centrów lwowskiego życia towarzyskiego i społecznego. S. wchodził od ok. r. 1913 w skład dyrekcji Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych we Lwowie, w l. 1913–24 prezesował LKS «Czarni».

Po wybuchu pierwszej wojny światowej i wyjeździe do Wiednia prezydenta Neumanna, S. wraz z Tadeuszem Rutowskim (który przejął obowiązki prezydenta) i Filipem Schleicherem objął pieczę nad miastem. Uczestniczył w spotkaniu władz miejskich z dowództwem wkraczającej armii rosyjskiej na rogatce Łyczakowskiej (22 VIII 1914). W wyniku reorganizacji prac Rady, objął 19 IX przewodnictwo w komisjach: dobroczynności i technicznej. Jego zasługą było zaopatrzenie mieszkańców Lwowa w opał na zimę. Przygotował też wypuszczenie przez miasto bonów jednokoronowych, które zastąpiły brakujący bilon austriacki, oraz asygnat stukoronowych dla opłacenia pensji urzędnikom państwowym i samorządowym; każdy egzemplarz tych druków pieniężnych, razem z pozostałymi prezydentami, sygnował własnoręcznym podpisem. Podczas ewakuacji Rosjan z Galicji Wschodniej, S-a wraz z Rutowskim i Schleicherem, na polecenie gen.-gubernatora W. Bobrinskiego, wywieziono 20 VI 1915 do Kijowa. W odzyskanym przez armię austro-węgierską Lwowie władze oskarżyły S-a o zdradę stanu na podstawie doniesienia konfidentki Fanny Dittner. W Kijowie działał S. jako wiceprezes w Polskim Lwowskim Komitecie Ratunkowym (PLKR), założonym przez Grabskiego dla niesienia pomocy wysiedleńcom i uchodźcom z Galicji. Na przełomie l. 1915 i 1916 uczestniczył w zjeździe polskich organizacji charytatywnych w Moskwie. Był członkiem kijowskiego oddziału okręgowego Rady Zjazdów Polskich Organizacji Pomocy Ofiarom Wojny i stał na czele powołanej w grudniu 1915 jego Sekcji Pomocy Kulturalnej, która zajmowała się tworzeniem szkół polskich. Po wybuchu rewolucji 1917 r. uczestniczył jako delegat PLKR w obradach Zgromadzenia Organizacji Polskich Kijowa, które wyłoniło Polski Komitet Wykonawczy na Rusi (6 III), a następnie w Zjeździe Polskim na Rusi (Kijów, 18–24 VI). Zaangażował się też w prace polityczne zwolenników Komitetu Narodowego Polskiego z Paryża, m.in. przy rekrutacji do wojska polskiego. We wrześniu i październiku t.r. współorganizował akcję wymiany jeńców, prowadzoną przy pomocy ambasady duńskiej w Rosji. Skorzystał z tej możliwości jako jeden z pierwszych i pod koniec listopada wyjechał do Piotrogrodu, stamtąd zaś przez Szwecję powrócił 20 XII do Lwowa.

We Lwowie musiał najpierw bronić się w sześciu procesach sądowych, zanim został uniewinniony od zarzutu zdrady stanu. Dn. 31 I 1918 wszedł w skład Tymczasowej Rady Miejskiej powołanej przez Namiestnictwo. Na jednym z pierwszych posiedzeń przyznała mu ona płacę wiceprezydenta oraz dodatek funkcyjny i diety za czas pobytu w Rosji (po odtrąceniu pobranych zaliczek było to ponad 47 tys. koron). Nie wszedł do zarządu komisarycznego Lwowa (prawdopodobnie wskutek trwających spraw sądowych), współkierował natomiast przygotowaniami do przejęcia z rąk austriackich władzy w mieście, co miało nastąpić 1 XI t.r. Gdy Ukraińcy proklamowali tego dnia we Lwowie powstanie Zachodnio-Ukraińskiej Republiki Ludowej, uczestniczył S. w gorączkowych naradach polityków polskich. Po scaleniu dwóch powstałych równocześnie Komitetów Obywatelskich: Tadeusza Cieńskiego (w którym S. uczestniczył) i Neumanna, jako reprezentant SDN (alternatywnie z Ernestem Adamem) znalazł się we wspólnym Polskim Komitecie Narodowym (PKN), który działał w zajętej przez armię ukraińską części miasta; wszedł do jego Komitetu Wykonawczego. Dn. 2 XI uczestniczył w rozmowach polsko-ukraińskich na temat utrzymania bezpieczeństwa publicznego oraz aprowizacji ludności cywilnej, został wyznaczony do parytetowego polsko-ukraińskiego Komitetu Bezpieczeństwa i podpisał wspólną odezwę do mieszkańców miasta, wzywającą do zachowania spokoju; usiłował potem powstrzymać przygotowania polskie do zbrojnego oporu. Brał też udział w kolejnych rokowaniach. Był jednym z trzech członków PKN, którzy 9 XI wystawili poświadczenie aprobujące neutralność milicji żydowskiej i pośredniczyli w nawiązaniu przez jej kierownictwo kontaktu z Komendą polskiej obrony Lwowa. Dn. 15 XI przewodniczył kolejnym rozmowom polsko-ukraińskim. Spisał potem swą relację z rokowań (20 XII 1918, AAN: Kolekcja opracowań i odpisów dokumentów dotyczących stosunków Polski z Litwą, Łotwą, Rosyjską Republiką Radziecką i Ukrainą, sygn. 58). Dn. 22 XI późnym wieczorem, wraz z Władysławem Stesłowiczem i Marcelim Chlamtaczem, domagał się od komendanta obrony, ppłk. Czesława Mączyńskiego, energicznych działań powstrzymujących pogrom w dzielnicy żydowskiej; wg świadectwa Henryka Löwenherza i Wita Sulimirskiego, jeszcze tego dnia zaczął S. zabiegać o zorganizowanie straży bezpieczeństwa, której celem była obrona atakowanych.

Gdy 23 XI 1918, w wyzwolonym od Ukraińców mieście, powstał Tymczasowy Komitet Rządzący (TKR), objął w nim S. zastępstwo za Löwenherza w Wydz. Sądownictwa. Brał udział w pracach Tymczasowej Rady Miejskiej, wznowionych 25 XI. Dn. 15 XII uczestniczył w konferencji reprezentantów TKR z misją brytyjską przybyłą z Iass. Przewodniczył komisji do zbadania stosunków polsko-żydowskich, powołanej przez TKR 1 I 1919, do dyskusji zaprosił przedstawicieli obu grup narodowych (2–4, 9 i 16 II t.r.). Ponieważ jednomyślności nie osiągnięto ani wśród polskich, ani wśród żydowskich uczestników spotkań, nie przegłosowano więc żadnych wniosków; stenogram dyskusji został wydany pt. „W sprawie polsko-żydowskiej. Przebieg ankiety odbytej […] we Lwowie” (Lw. 1919, była to pierwsza oficjalna publikacja polskiego organu państwowego na ten temat). Tymczasem uległ rozwiązaniu TKR i na mocy rozporządzenia rządu z 10 I t.r. ukonstytuowała się 28 I Komisja Rządząca dla Galicji i Śląska Cieszyńskiego oraz Górnej Orawy i Spiszu z siedzibą we Lwowie, której przewodniczyć miał Komisarz Generalny Rządu. Do czasu jego nominacji przewodnictwo objęli miejscowi działacze, od początku lutego sprawował je S., jako zastępca Komisarza Generalnego. Dn. 19 II przyjmował z tej racji przedstawicieli państw Ententy. Następnego dnia został wybrany przez powiększoną Radę Miejską na wiceprezydenta Lwowa. Z nominacji premiera Ignacego Paderewskiego wszedł w skład delegacji polskiej, której zadaniem było ustalenie rozejmu z Ukraińcami i wytyczenie linii demarkacyjnej. Na początku marca lwowska grupa Ligi Narodowej na wniosek Aleksandra Skarbka usiłowała przeprowadzić nominację S-a na Komisarza Generalnego Rządu; ostatecznie został nim Kazimierz Gałecki, któremu S. przekazał 28 III swe obowiązki.

W poł. lipca 1920, podczas wojny polsko-sowieckiej, S. został mianowany przez Mączyńskiego, wówczas komendanta Małopolskich Oddziałów Armii Ochotniczej, komisarzem do kontaktów z organizacjami społecznymi Lwowa. Wszedł w skład prezydium Centralnego Komitetu Pomocy dla Obrońców Wschodniej Małopolski (27 VII), przekształconego potem w Obywatelski Komitet Wykonawczy Obrony Państwa (OKWOP). Po zakończeniu działalności OKWOP (20 XII 1921) był jeszcze członkiem jego Komitetu Likwidacyjnego. Następnie zajmował się odbudową miasta po zniszczeniach wojennych. Na III Wszechpolskim Zjeździe Związku Ludowo-Narodowego (ZLN) w Częstochowie (3–4 VII 1921) został wybrany do Rady Naczelnej. Był członkiem Rady Nadzorczej, Wydz. Wykonawczego Komitetu Organizacyjnego oraz Sekcji Techniczno-Budowlanej «Targów Wschodnich» we Lwowie (25 IX – 5 X t.r.), oraz współtwórcą urządzonej podczas ich trwania I Polskiej Wystawy Sportowej. Dn. 31 VIII 1927 woj. lwowski Piotr Dunin-Borkowski zwolnił z obowiązków reprezentację gminną Lwowa wraz z jej prezydium, wyznaczając miastu zarząd komisaryczny i S. utracił swe stanowisko.

S. należał wówczas do lwowskiej grupy narodowo-demokratycznej (Władysław Tarnawski, Jan Pieracki, Zbigniew Pazdro), popierającej stanowisko polityczne Głąbińskiego; był w ZLN zwolennikiem tendencji umiarkowanych, nie sprzyjał radykalnym pomysłom młodszej generacji działaczy. Na początku grudnia 1927 utworzył wraz z Głąbińskim i Zdzisławem Próchnickim spółkę wydawniczą, która przejęła połowę udziałów „Słowa Polskiego”, będących do tej pory na podstawie upoważnienia Zarządu Głównego ZLN w dyspozycji Władysława Kucharskiego. Wykupienie drugiej połowy udziałów przez tzw. Zespół Stu (tj. narodowych demokratów optujących za współpracą z obozem sanacyjnym), spowodowało w rezultacie odejście gazety od linii politycznej ZLN. W momencie zawierania transakcji S. nie był świadom ani faktu, że fundusze, którymi dysponował na zakup gazety «Zespół Stu» pochodzą ze źródeł rządowych, ani też intencji politycznych nowego redaktora naczelnego, Wacława Mejbauma. W styczniu 1928 wszedł do Rady Zawiadowczej „Słowa Polskiego” i dopiero po ogłoszeniu przez Mejbauma ostrej krytyki ZLN (nr z 8 i 9 III t.r.), odciął się od niego we wspólnym oświadczeniu lwowskich autorytetów tej partii. S. był współzałożycielem (wraz z Henrykiem Kolischerem) i prezesem Rady Naczelnej spółki Powszechne Zakłady Budowlane «Pezet», a także prezesem Rady Nadzorczej Fabryki Konserw Zygmunta Ruckera S.A. i Rady Nadzorczej Handlowo-Przemysłowego Tow. Drzewnego «Hapede». Sprawował funkcje patronackie w Lwowskiej Chorągwi Związku Hallerczyków oraz Korporacji «Leopolia», był członkiem Związku Obrońców Lwowa i współzałożycielem Tow. Geograficznego we Lwowie (1926). Dn. 28 IX 1929 Najwyższy Trybunał Administracyjny zawyrokował o nieprawomocności odwołania reprezentacji gminnej Lwowa w r. 1927, co miało skutek w postaci przywrócenia jej składu wybranego w r. 1913. Zanim to nastąpiło, S. zmarł 3 XII 1929 na zawał serca, spowodowany komplikacjami po zapaleniu płuc. Pogrzeb, z udziałem przedstawicieli władz państwowych, miejskich i uniwersyteckich, działaczy narodowo-demokratycznych, celebrowany m.in. przez arcybp. ormiańskokatolickiego Józefa Teodorowicza, miał charakter wielkiej manifestacji polskiego Lwowa. Pochowany S. został na cmentarzu Obrońców Lwowa; jego grób wraz z innymi zniszczono w r. 1971 na polecenie miejscowych władz radzieckich.

S. żonaty był z Zofią z Godlewskich (1873–1947), siostrą Włodzimierza Godlewskiego (zob.). Z małżeństwa tego miał troje dzieci: Romana, Zdzisława (zob.) i Ewę.

Syn S-a, Roman (1898–1927), był ranny podczas walk o Lwów w r. 1918, w wojnie polsko-sowieckiej 1920 r. walczył w 8. P. Ułanów Ks. Józefa Poniatowskiego w randze podporucznika. Po ukończeniu studiów prawniczych na UJK, pracował w oddz. lwowskim Banku Związku Spółek Zarobkowych. W zarządzie powstałego w r. 1921 Polskiego Związku Lawn Tenisowego reprezentował LKS «Czarni». Żonaty był od r. 1924 z Wacławą z Sulimirskich (1899–1943), magister filologii polskiej UJK, zamordowaną przez Niemców. Córka S-a, Ewa (1904–1993), absolwentka Wyższych Kursów Ziemiańskich we Lwowie, żona Andrzeja Wołkowickiego-Rusiłły, administratora majątku Korczówka i Łysków pod Żydaczowem, była wiceprezesem Koła Związku Szlachty Zagrodowej; po drugiej wojnie światowej osiadła w Szymiszowie na Śląsku Opolskim (gdzie zmarła jej matka), od r. 1949 mieszkała w Krakowie.

Portret pędzla Kazimierza Sichulskiego na obrazie „Nimfa z satyrem”, olej. temp., 1922, Lwow. Galeria Obrazów, opis w: Hołuszka E., Kazimierz Sichulski. Katalog wystawy. Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Wr. 1994; Wizerunek na obrazie Stanisława Kaczora Batowskiego przedstawiającym scenę nadania m. Lwów Orderu Virtuti Militari, olej., reprod. w: Semper Fidelis. Obrona Lwowa w obrazach współczesnych, Lw. 1930; Fot. zbiorowa członków TKR, w: tamże; Karykatury przez Sichulskiego, rys. ołówkiem, papier, 1919, Muz. Narod. w W., reprod. w: Opalińska S., Karykatury Kazimierza Sichulskiego, [Kr. 1980] s. 49– 50, Sonnewend S., Lwów w karykaturze, Lw. 1914 s. 116, Toepfer M., Dziadowskie a ucieszne piosnki, Lw. 1912 nr 33; Fot. syna S-a, Romana, w: Kuchar W., Stahl Z., Tennis, Lw. 1927; – Słown. pol. tow. nauk., II cz. 2; – Bonusiak A., Lwów w latach 1918–1939, Rzeszów 2000 s. 84–5; Chołodeck J., Księga Gimnazjum Franciszka Józefa; Dziesięciolecie Polski Odrodzonej (fot.); Gowarzewski A. i in., Lwów i Wilno w ekstraklasie. Dzieje polskiego futbolu kresowego, Kat. 1997 s. 61; A History of Polish Jewry during the Revival of Poland, New York 1990 s. 123–4; Janusz B., 293 dni rządów rosyjskich we Lwowie, Lw. 1915 s. 6–8, 22, 56, 77, 79, 152, 219, 261; Kornecki J., Oświata polska na Rusi w czasie wielkiej wojny, W. 1937; Koseski A., Królak A., Tarasiewicz K., Tenis w Polsce w latach 1921–1971, W. 1972 s. 9, 107 (dot. syna S-a, Romana); Kozicki S., Historia Ligi Narodowej, Londyn 1964; Kramarz H., Samorząd Lwowa w czasie pierwszej wojny światowej, Kr. 1994; Lewicki B., Gospodarstwo publiczne miasta Lwowa, Lw. 1914 s. 28; Maj E., Związek Ludowo-Narodowy 1919–1928, L. 2000; Obrona Państwa w 1920 roku, Red. T. Ścibor-Rylski, W. 1923 s. 548–9 (fot.), 552–3; Pol. życie artyst. 1915–39; Ponikowski C., Ćwierćwiecze Związku Adwokatów Polskich we Lwowie 1911–1936, W. [1936] s. 27, 31; Rudnicki S., Lwowska grupa Ligi Narodowej w świetle własnych protokołów z lat 1918–1919, „Przegl. Hist.” T. 68: 1977 z. 4 s. 724–5, 729–30; Szczepański J., Społeczeństwo Polski w walce z najazdem bolszewickim 1920 roku, W.–Pułtusk 2000; Wątor A., Działalność Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego w zaborze austriackim do roku 1914, Szczecin 1993; – Księga adresowa król. stoł. m. Lwowa, Wyd. F. Reichman, Lw. 1906; Przewodnik po pierwszych «Targach Wschodnich» we Lwowie, W. [1921] s. 9, 11; Szematyzmy Król. Galicji z l. 1891–1914; – Bezstronny, Prawda o pogromie lwowskim, W. 1919 s. 12; Białynia Chołodecki J., Fanny Dittner, Lw. 1932 s. 8, 21; tenże, Lwów w czasie okupacji rosyjskiej, Lw. 1930; tenże, Wspomnienia z lat niedoli i niewoli 1914–1918, Lw. 1919 s. 7, 16, 18, 75; tenże, Zakładnicy miasta Lwowa w niewoli rosyjskiej 1915–1918, Lw. 1930; Grabski S., Pamiętniki, Oprac. W. Stankiewicz, W. 1989 I; Hrabyk K., Wspomnienia, „Roczn. Hist. Czasopism. Pol.” R. 9: 1970 s. 543, 555, 557, 560, 562; Józef Piłsudski i Lwów, Oprac. J. Wereszyca [D. B. Łomaczewska], W. 1989; Krysiak F. S., Z dni grozy we Lwowie, Kr. 1919 s. 21, 42–4, 96–8, 101; Lasocki Z., Wspomnienia szefa administracji P. K. L. i K. Rz., Kr. 1911 s. 38, 44, 67–70, 80, 129, 150; Lwów po inwazji rosyjskiej. Wrzesień – grudzień 1914. Opowiadanie naocznego świadka, Wien [1914]; Mączyński C., Boje lwowskie, W. 1921 I 124–6, 276–7, 304, II 200–1; Nieznana korespondencja arcybiskupów metropolitów lwowskich Józefa Bilczewskiego z Andrzejem Szeptyckim w czasie wojny polsko-ukraińskiej 1918–1919, Oprac. J. Wołczański, Lw.–Kr. 1997; Obrona Lwowa 1–22 listopada 1918, Lw. 1939 I–III; Odezwy i rozporządzenia z czasów okupacji rosyjskiej Lwowa 1914–1915, Lw. 1916 s. 7–9; Rossowski S., Lwów podczas inwazji, Lw. [b.r.w.]; Rucker J. J., Wspomnienia o Lwowie, [Wyd. J. Fryling, G. Ruckerowa], Nowy Jork 1965 s. 8, 30; Sprawozdanie z działalności komisarycznego zarządu król. stoł. m. Lwowa w okresie od dnia 2 września 1927 do 12 czerwca 1930 r., Oprac. O. Nadolski, Lw. 1930; Sprawy polskie na konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 r., W. 1967 II; Ukraine and Poland in Documents 1918–1922, Ed. T. Hunczak, New York 1983 I; Wyhowska de Andreis W., Między Dnieprem a Tybrem, W. 1998 s. 17; Zjazd polski na Rusi w Kijowie, Winnica [1917] s. 90, 129; – „Nowa Reforma” 1904 nr 237 (nekrolog ojca S-a) – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1929: „Awangarda” R. 8 nr 11–12, „Gaz. Lwow.” nr 279, „Gaz. Poranna” nr 9061–9063, „Gaz. Warsz.” nr 350, 352, „Kur. Lwow.” nr 576, „Słowo Pol.” nr 333, 335; – B. Jag.: sygn. Przyb. 264/83 (koresp. z W. L. Jaworskim); B. Narod.: sygn. 2787 (koresp. A. Czołowskiego); B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: sygn. 4181 (protokoły posiedzeń Wydz. Wykonawczego Kom. Rządzącej pod przewodnictwem S-a, 15 II – 26 III 1919), sygn. 7818; B. Ossol.: sygn. 13508/II k. 93–8, 103–4, 139 (papiery M. Pawlikowskiego), sygn. 14351/II k. 31–4 (listy do M. J. Barthélemy’ego z r. 1919), sygn. 16191/I, II (dziennik A. Raczyńskiego), sygn. 17135/I k. 270; Deržavnyj archiv L’vivs’koi oblasti we Lw. (nie wykorzystane): F. 2 (Magistrat m. Lw.), F. 25 (Zarząd Miejski Lw.), F. 26 (Prezydium m. Lw.); – Arch. domowe Anny ze Stahlów i Stanisława Dąbrowy-Kostków w Kr.: „Testimonium ortus et baptismi” S-a oraz dokumenty dot. dzieci S-a; – Informacje Filipa Łajszczaka ze Związku Pol. Korporacji Akad.

Andrzej A. Zięba